Galleries

ΝΟΤΙΑ 2018

Πέρα από παλιότερες -πιο εφήμερες και σποραδικές- προσπάθειες, τις τελευταίες δύο δεκαετίες οι νότιες συνοικίες της Αθήνας έχουν να επιδείξουν, με συνέχεια και συνέπεια, την παρουσία και δράση αυτο-οργανωμένων εγχειρημάτων, κοινωνικών χώρων και στεκιών, λαϊκών συνελεύσεων, αντιεξουσιαστικών-αναρχικών ομάδων, αντιφασιστικών πυρήνων, πολιτισμικών εγχειρημάτων, δομών αλληλεγγύης σε πρόσφυγες και μετανάστες, που όλα μαζί συνθέτουν ένα πολύμορφο κινηματικό παζλ στα Νότια.

Η παρουσία αυτού του παζλ πιστεύουμε πως έχει αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα της στις γειτονιές μας, από τους “μικρούς” καθημερινούς αγώνες, ως και τις μεγάλες στιγμές της πρόσφατης ιστορίας που συντάραξαν την αθηναϊκή και ελλαδική πραγματικότητα (πχ τις μέρες της εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008 ή την αντίσταση των εργαζομένων ενάντια στη μνημονιακή λαίλαπα).

Είναι λοιπόν πολλές οι φορές που όλα αυτά τα χρόνια συναντηθήκαμε, είναι πολλά και τα νέα εγχειρήματα που ξεπηδούν στις γειτονιές μας. Ο καθένας με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, όλοι μαζί σε μια κοινή γιορτή. Με μουσικές, με προβολές, με έντυπο υλικό και εκθέσεις, για όλα αυτά που έχουμε κάνει, για όλα αυτά που θέλουμε να κάνουμε.

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ, ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Αυτοοργανωμένα εγχειρήματα στα Νότια

Μια μερική ενημέρωση και κάποια λυκειακά γκραφιτοσυμπεράσματα

Σκοπός αυτής της ανάρτησης δεν είναι η ανάλυση του συνολικού σκεπτικού της πρώτης μας αντιφασιστικής καμπάνιας, αλλά η ανάδειξη κάποιων ιδιαίτερων πτυχών και συμπερασμάτων. Με αυτές τις παρεμβάσεις ξέραμε πως σε ένα βαθμό θα ταράξουμε τις σχολικές (και όχι μόνο) κοινότητες. Η παρατήρηση των αντιδράσεων θα μπορούσε να μας δώσει μια φρέσκια εικόνα για το τί παίζει σε κάθε σχολείο σε επίπεδο καθηγητών, γονιών και μαθητών. Εδώ επιλέγουμε να μιλήσουμε για κάποια ζητήματα που αφορούν τα 3-4 από τα 7 λύκεια που επισκεφτήκαμε.

Από την πρώτη κιόλας δράση μας το feedback ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Κάναμε ένα κομμάτι που αποτύπωνε ταυτόχρονα την ιστορική ταυτότητα του σχολείου στη ρίμα, και την αρχιτεκτονική του στο σχέδιο.

Άντεξε μόλις τρεις εργάσιμες μέρες και ήταν προφανές από τον τρόπο που είχε βαφτεί ο τοίχος πως ήταν δουλειά του σχολείου. Το γεγονός ότι οι γύρω τοίχοι είναι εδώ και χρόνια γεμάτοι διάφορα γηπεδικά, ερωτικά κλπ τα οποία παρέμειναν άθικτα ήταν ιδιαίτερα προκλητικό. Τις επόμενες μέρες φροντίσαμε να μάθουμε ποιός και για ποιούς λόγους προέβη σε αυτήν την ενέργεια και αποφασίσαμε να απαντήσουμε με δύο νέα γκραφίτι. Στο σημείο που σβήστηκε το πρώτο κάναμε έναν στίχο του Παύλου Φύσσα και σε τοίχο κοντά στο γραφείο του νεοφερμένου διευθυντή τον βάλαμε τιμωρία.

Η τιμωρία όπως ήταν φυσικό σβήστηκε μετά από 2 μέρες, αλλά έπιασε τόπο.. Ο στίχος του Φύσσα έχει μείνει άθικτος εδώ και 7 μήνες.

Στη συνέχεια θέλουμε να αναφερθούμε σε κάποια ζητήματα ενδοσχολικής παθογένειας που αναδείχτηκαν και μέσα από τη δική μας εμπλοκή. Ζητήματα όπως η ευθυνοφοβία, η ρουτίνα και η αντιπαιδαγωγική-ισοπεδωτική λογική των ίσων αποστάσεων.

Στο 3ο ΓΕΛ, κόντα στο τοπικό α.τ., επιλέξαμε να πάμε παραμονές 6ης Δεκέμβρη και να κάνουμε κάτι μεγάλο και επίκαιρο.

Το συγκεκριμένο σχολείο ήταν γεμάτο γκραφίτι κάποια από τα οποία ήταν πραγματικά αξιόλογα (όπως αυτό που έτυχε να κάνει κάποιος την ίδια ώρα με μας στον απέναντι τοίχο). Μετά από λίγο καιρό άρχισε να βάφεται όλόκληρο το κτίριο και στη συνέχεια ο επαγγελματίας ζωγράφος του δήμου συνεργάστηκε με ομάδα μαθητών για την δημιουργία κάποιων καινούριων γκραφίτι. Έτσι κάτω ακριβώς απ’ το σημείο που σβήστηκε το γκραφίτι για τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο εμφανίστηκε με αισθητική δημοτικού ένας στίχος τραγουδισμένος απ’ τον Παύλο Σιδηρόπουλο.

Μα πως να γλιτώσει το παιδί.. όταν δεν γλιτώνει ούτε το σύνθημα που θύμιζε την ύπαρξη του και το υπερασπιζόταν;..

Γνωρίζουμε πως θα ‘χε δύσκολο έργο όποια σχολική κοινότητα έμπαινε στη διαδικασία να συναποφασίσει με ορθολογικά κριτήρια ποιά απ’ τα γκραφίτι πρέπει να παραμείνουν και ποιά όχι. Απ’ την άλλη ξέρουμε πως οι εύκολες λύσεις δεν προάγουν την κριτική σκέψη, δεν προάγουν τον σεβασμό στην καλλιτεχνική δημιουργία, δεν προάγουν την ιστορική μνήμη και ως εκ τούτου ανοίγουν τον δρόμο στη φασιστικοποίηση.

Ας μην πάμε μακριά.. Στο απέναντι κτίριο του 1ου ΕΠΑΛ, στην κύρια είσοδο του σχολείου, και με πρωτοβουλία της παλιάς διεύθυνσης, είχε σχεδιαστεί μια σημαία-εθνικός ύμνος προκλητικά υπερπατριωτικών διαστάσεων. Τα “κοιτάω τη δουλειά μου, κρατάω τις ισορροπίες και δεν προκαλώ” συνέχιζαν να συντηρούν αυτή την εικόνα παραμεθόριου στρατοπέδου με υπερκαβλωμένο επικεφαλή και να αναγκάζουν τους μαθητές(ντόπιους και μετανάστες) να περνάνε κάτω από αυτόν τον γαλανόλευκο παροξυσμό κάθε μέρα για να μορφωθούν.

Οι “ίσες αποστάσεις” αβαντάρουν ξεκάθαρα την αντίδραση, ειδικά όταν τηρούνται από ανθρώπους στους οποίους επαφίεται η μόρφωση των νέων και η προοδευτική κοινωνική εξέλιξη μέσω της επιστήμης, και ειδικά σε περιοχές που οι φασίστες-αντιδραστικοί είναι τουμπεκιασμένοι. Όταν ο φασίστας φοβάται να σβήσει τα συνθήματα που δεν του αρέσουν και να γράψει τα δικά του τότε χειροκροτεί τις “ίσες αποστάσεις” που τον γλιτώνουν απ’ τον κόπο και το ρίσκο. Και κάπως έτσι.. “με τις αγνότερες προθέσεις” καταλήγουμε σε περιστατικά σαν αυτό με τον 11χρονο Αμίρ στη Δάφνη.

Κλείνοντας να αναφέρουμε και την άλλη πλευρά που δείχνει πως “υπάρχει ελπίδα” όπως λέει και το τραγούδι.. Στο 3ο ΓΕΛ Αλίμου μέχρι πριν μερικά χρόνια υπήρχε μια αυθόρμητη και εντυπωσιακή έκθεση γκραφίτι. Οι ψηλοί του τοίχοι προσέλκυαν γκραφιτάδες από όλη την Ελλάδα. Τα τελευταία χρόνια αυτή η εικόνα άλλαξε και μια πορτοκαλομπλέ σιωπή επιβλήθηκε. Η δική μας πρωτοβουλία να ξανανοίξει ο διάλογος φαίνεται πως έγινε σεβαστή, κι έτσι μετά από κάνα τετράμηνο διαπιστώσαμε με χαρά πως ξεκίνησαν να συμμετέχουν κι άλλοι.

Καλή συνέχεια..

Λαθρεπιβάτες [κείμενο & βίντεο για τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς]

ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΛΑΘΡΕΠΙΒΑΤΕΣ

η Στέλλα που τηλεφώνησε σήμερα στην δουλειά και είπε ψέμματα πως είναι άρρωστη για να κατέβει στη διαδήλωση,

ο Άντι που έχει πάνω του μόνο τόσα όσα κάνει ο καφές που θα πιει με τους καινούργιους του συμφοιτητές μετά το μάθημα,

η Άννα που θεωρεί ότι η μάχη ενάντια στην απόσταση που την χωρίζει από καινούργια ερεθίσματα είναι ανεκτίμητη,

ο Παύλος που μία στο τόσο του κάθεται κάνα μεροκάματο και η διαδικασία επανέκδοσης της κάρτας ανεργίας στον ΟΑΕΔ τον παρανοεί,

η Μαίρη που δεν γουστάρει να ξοδέψει ούτε cent από το μισθό των 3.52/ώρα για να φτάσει στη δουλειά της,

ο Κώστας που θέλει να φυλάξει το χαρτζιλίκι του για να πάρει δώρο στο κορίτσι από την άλλη άκρη της Αθήνας που του έκλεψε την καρδιά,

η Βασιλική που πηγαίνοντας προς το νοσοκομείο έχει ήδη δώσει την σύνταξη της σε φάρμακα και πιεσόμετρο,

ο Γιώργος που ως πρώην Συριζαίος μέλος του κινήματος ‘ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ’ προσπαθεί να διασώσει όση αξιοπρέπεια του έχει απομείνει,

η Κάτια που χρειάζεται να φύγει μακριά για να γλιτώσει από τους συγγενείς της που θέλουν να την κλείσουν στο ψυχιατρείο επειδή όταν τσαντίζεται βαράει το κεφάλι της στον τοίχο,

ο Άρης που του προκαλούν αρκετή δυσφορία οι μπάρες, οι κάμερες, ο συνωστισμός στις κυλιόμενες και οι τύποι με στολές ή καρτελάκια για να τους πληρώσει κι από πάνω,

η Σοφία που στο δρόμο για το συνεργείο αγχώνεται για το πόσα θα της ζητήσει ο μάστορας για να πάρει πίσω το μηχανάκι της,

ο Λάμπης που πρόσφερε τα τελευταία χρήματα που έμειναν από τη σύνταξη του μήνα σε χαρτζιλίκι για την εγγονούλα του,

η Γκάλια που ήρθε στην Ελλάδα να δουλέψει εσωτερική για να στέλνει όλο της το μισθό στην οικογένεια της στην Αρμενία,

ο Μάρκος που φύλαξε τα πουρμπουάρ των τελευταίων βδομάδων για την αποψινή συναυλία της αγαπημένης του μπάντας,

η Δώρα που το μόνο φράγμα που αναγνωρίζει σε αυτήν τη ζωή είναι το οδόφραγμα από φλεγόμενους κάδους στις συγκρούσεις με την αστυνομία,

εγώ,

εσύ,

αυτή εδώ,

εκείνος παραπέρα…

ΔΕΝ ΤΟ ΒΑΖΟΥΜΕ ΚΑΤΩ

ΓΙΑΤΙ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΠΩΣ

ΟΣΟ ΥΨΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΜΠΑΡΕΣ

ΒΕΛΤΙΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΛΤΕΣ

  Rana Dalmatica